martes, julio 10, 2007

Ecs!

Me da verdadero asco la gente que se hace la víctima. Ese tipo de individuos/as que van por la vida lloriqueando, quejándose siempre de todo y de todos. Me da vomitera. Siempre poniendo excusas, justificaciones y explicando rollos que a nadie interesa y que se han sacado de la chistera.

Lo verdaderamente jodido es que uno no sabe lo desgraciado que es hasta que escucha a estas personas; porque resulta que todos tenemos problemas más gordos que los suyos pero con la única diferencia de que no vamos predicándolo.

Con esa cara de aflicción, esa voz desgarrada y ñoña, esa máscara de obligada aflicción... y es que este tipo de gente no puede vivir sin una pena, la que sea, para tener siempre una excusa a mano si las cosas no salen bien, o aunque salgan bien.

Curiosamente lo que más hablan son siempre lo que más tienen que callar.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

fury day again?

Seth dijo...

Y eso va por alguien en especial? parece un torpedo tierra-aire en toda regla, espero que no sea nada. Animo!!!
Saludos desde Lisboa ;))

Lara dijo...

Problemas serios de verdad tendrían que tener esta clase de gente. A mí también me dan mucho asco.
Besos.

Anónimo dijo...

Hi ha un cert plaer en la tristesa i la melancolia.

El fet de poder explicar a algú les nostres tristeses fa que ens ho puguem treure de sobre, que puguem deixar de pensar-hi i mastegar-ho un i un altre vegada. Un cop ho has alliberat s'aconsegueix un espai per a poder omplir de pensaments positius.

Esforçar-se a fingir que no passa res, que som feliços, nomes fa que empitjorar, ja que podria sortir tot de cop.

Val la pena trobar aquelles persones a qui podem explicar tot el que tenim a sobre sense sentir-nos jutjades.

Si et fa tanta ràbia, es que ho dessitjes.

Cereza dijo...

Mmmm no, no ho desitjo perquè ja ho tinc. Una cosa és sincerar-se amb la gent que tens confiança, cosa que faig sense cap problema i que no m'importa en absolut. Sóc la primera persona que escolta els problemes dels altres i que tracta d'entendre'ls.

I una altra cosa, molt diferent i empalagosa, és fer del victimisme una excusa per anar rodolant per la vida. Em refereixo a això, i crec que tots hem trobat gent d'aquest tipus.

Seth; siempre hay alguien que desencadena una reflexión así, pero la verdad es que es algo qye he pensado siempre.

Lara; totalmente de acuerdo contigo.

Fury day? No sé, lo de siempre jejeje

Ana dijo...

efectivamente, todos nos encontramos con alguna víctima que va de lánguida princesa por la vida!! ... qué pereza da!!